بلاگ رادیو کودک

من یکی از دوست‌های عسل، یعنی همان بچه خرسه هستم. من هم دیگر بچه آدم نیستم، من تازگی یک بچه گربه شده‌ام؛ اما نه برای اینکه عاشق غذای گربه‌ای باشم، نه! من حالم از موش به هم می‌خورد. من آرزو کردم بچه گربه شوم، فقط برای اینکه گربه‌ها به مدرسه نمی ‏روند. گربه‌ی خانه‌ی ما که همین طور بود. از او یاد گرفتم که گربه شوم.

گربه‌ی خانه از صبح تا شب دور حیاط با خواهرش بازی می‌کرد. وقتی می‌رفتم مدرسه، می‌پرید روی دیوار و به من پز می‌داد که از درس خواندن راحت است.

خیلی نقشه‌ها برای گربه شدنم داشتم. فکر کردم به جای مدرسه رفتن، با بابا گربه‌ام می‌رویم پارک. می‌پریم سر دیوار و میومیو می‌کنیم.

یک فکر دیگر هم داشتم. این که از بابا گربه‌ام بخواهم یک خواهر گربه‌ای برایم پیدا کند. آن وقت با او بازی می‌کردم. وقتی هم لباس‌هایم کوچک می‌شد، آن‌ها را به او می‌دادم. آن وقت من هم مثل گربه‌ی خانه‌مان دیگر تنها نبود. یکی بود که همیشه با او بازی کنم. اگر هم بابا، خواهر گربه‌ای پیدا نمی‌کرد، با همان گربه‌ی خانه و خواهرش دوست می‌شدم و بازی می‌کردم.

این‌ها همه نقشه‌های خوبی بود؛ اما فقط نقشه بود. وقتی بچه گربه شدم، بابام هم زود بابا گربه شد. بعد بابا گربه، زود بچه گربه‌اش را روی پاهایش نشاند و گفت: «عزیزم فردا باید بروم اسمت را از مدرسه‌ی آدم‌ها خط بزنم.» خیلی خوش‌حال شدم؛ اما بابا گربه زود گفت: «باید بروم مدرسه‌ی جدیدی اسمت را بنویسم، مدرسه‌ی گربه‌ها!»

فکر می‌کنم امسال موقع فوت کردن شمع‌های کیکم، باید آرزوی دیگری بکنم. میوووووو

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

توی مزرعه همیشه کار زیاد بود. اِریک و اّندی داشتند کاه‏ های انبار را مرتب می‌کردند.

ناگهان متوجه شدند که چیزهایی توی هوا وول می‌خورند؛ چیزهایی شبیه توپ‏ های گرد زرد روشن مثل خورشید.

اریک گفت: «این‌ها حباب‌اند!»

پسرها به حباب‏ ها خیره شدند. بعد صدای خش‌خش چیزی را گوشه‌ی انبار شنیدند.

ناگهان یک دست و دو تا گوش و یک دماغ از پشت کاه‌ها بیرون آمد.

و همه جا پر از حباب شد. اندی گفت: «اون چیه؟»

اریک گفت: «نگاه کن! یکی دیگه هم اونجاست! شبیه بچه میمون‏ هایی‏ اند که مادربزرگ توی قصه‏ هاش تعریف می‌کرد!»

اندی گفت: «مگه ممکنه. بچه میمون‏ ها که وجود ندارند!»

یک بچه میمون پرید پشت خرگوش مزرعه؛ لوپی.

لوپی فکر کرد بچه میمون‏ ها خیلی بامزه‌اند. یک بچه میمون دیگر هم تخم‌مرغ‌ها را برداشت و شروع کرد به شعبده‌بازی. جوجه‌ها با تعجب به بچه میمون نگاه می‌کردند.

اریک که باورش نمی‌شد، گفت: «وااای! پس بچه میمونا وجود دارند و واقعاً هم شیطون هستند.»

اندی خندید و گفت: «و همیشه هم حباب درست می‌کنند!»

حباب‏های بچه میمون‌ها به آسمان پرواز می‌کرد.

اندی گفت: «بیرون را نگاه کن، پدر اونجاست! اگه بچه میمون‌ها را ببیند، نمی‌گذارد نگه‌شان داریم.»

اریک و اندی بچه میمون‌ها را بغل کردند. اندی گفت: «بیا پشت تراکتور قایم بشیم!»

اریک و اندی و بچه میمون‏ها ساکت ماندند و صدای پدر را شنیدند.

-«پسرها! شما اونجایید؟ این حباب‌ها از کجا اومده؟»

پدر که دید خبری از پسرها نیست، رفت؛ اما بچه میمون‌ها انگار ناراحت بودند.

اندی گفت: «فکر می‌کنی دلشان برای مادرشان تنگ شده؟»

اریک آه کشید و گفت: «شاید؛ اما ما که نمی‏ دونیم مادرشان کجاست. بیا حمام ‏شان کنیم. آن‌ها آب بازی را دوست دارند!»

بچه میمون‌ها با خوش‌حالی پریدند توی آب.

اندی چند تا شکلات از جیبش در آورد و گفت: «گرسنه‌اید؟ می‌خواهید یه چیزی بخورید؟»

بچه میمونی شکلک درآورد و شکلات را پس زد. اریک صابون را برداشت و گفت: «بیا، می‏خوام تمیزت کنم!»

ناگهان بچه میمون صابون را گاز زد.

اریک گفت: «وای، صابون بی‌مزه است، حالت را به هم می‏زند!»

بعد از اینکه بچه میمون‌ها حسابی بازی کردند و همه جا را به هم ریختند، وقت استراحت رسید. بچه میمون‌ها باید به رختخواب می‌رفتند.

اریک و اندی یک جعبه‌ی مقوایی را پر از کاه کردند. اریک چند تا تکه صابون برید و توی جعبه گذاشت تا بچه میمون‌ها گاز بزنند و گفت: «این صابون‌ها مال شماست، چون شما صابون خیلی دوست دارید. بچه میمون‌های کوچولو، خوب بخوابید!»

ناگهان... وووهووو!

پسرها از طرف جنگل صدای جیغ وحشتناکی را شنیدند.

اریک حس کرد قلبش مثل طبل می‏زند.

بچه میمون‌ها از جعبه بیرون پریدند و فرار کردند.

اندی فریاد زد: «برگردید، خطرناکه!»

اما بچه میمون‏ها گوش ندادند. با سرعت هر چه تمام ‏تر با پاهای کوچولویشان به سمت جنگل دویدند.

پسرها دنبال بچه میمون‌ها دویدند.

ناگهان بچه میمون‌ها ایستادند.

چی دیده بودند؟ صدای وحشتناک دوباره همه جا پخش شد: ووووهوووو!

اندی گفت: «صدا از اون درخت میاد!»

بچه میمون‌ها از شاخه‌های یک درخت بلند بالا رفتند و میان برگ‏ها ناپدید شدند.

اندی فریاد زد: «اوه، نه!»

یک حباب بزرگ از میان شاخه‌ها بیرون آمد.

اریک گفت: «فکر می‌کنم خانه‌شان را پیدا کردند، مادرشان را هم همین طور...»

دو بچه میمون با هیجان به بالا خیره شده بودند. درحالی‌که مادرشان آرام و با دقت از درخت پایین می‌آمد. بچه میمون‏ ها به مادر چسبیده بودند.

مادر دستش را به طرف اریک برد. اریک هم آرام دست مادر را گرفت و به اندی گفت: «فکر کنم می‌خواهد تشکر کند.»

اما اندی نگران بود و گفت: «باز هم می‏تونیم با آن‌ها بازی کنیم؟»

انگار بچه میمون‌ها منظور اندی را فهمیده بودند. نفس عمیق کشیدند و لپ‏هایشان را پر از باد کردند و پالاپ، پالاپ، پالاپ... به طرف پسرها حباب فرستادند. حباب‏ها شکل قلب بودند.

اریک خوش‌حال شد و گفت: «پس شما هم موافقید؟ ما می‏تونیم برگردیم و با شما بازی کنیم!»

اندی گفت: « قول می‌دهیم یک عالمه صابون هم بیاریم!»

نویسنده: سی. کِلِر

تصویر گر: الف. جیولِرِی

مترجم: شیرین سلیمانی

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

-کریک... کریک کریک...

-این صدای شکسته شدن پوست تخم یک تمساح بود.

-خس خس... خس خس خس.

این صدای پاهای کوچکش بود. از تخم بیرون آمد. زیر نور آفتاب روی علف های کوچک دوید.

-من کیم؟ این جا کجاست؟... چه خبره... چی به چیه؟

این هم حرف هایی بود که توی فکرش بود و هنوز بلد نبود آن ها را بگوید.

-وای... فرار کنید... یک موجود وحشتناک!

تمساح کوچولو سر راهش به یک لانه ی مورچه رسیده بود و این صدای یک مورچه بود.

تمساح کوچولو با خودش فکر کرد: «وحشتناک؟... من وحشتناکم؟»

اصلا خوشش نیامد. اگر چه نمی دانست وحشتناک یعنی چه؟!...

مورچه ها به هر طرف فرار کردند.

«خوب باشد. وحشتناک باشم.»

وقتی مورچه ها فرار کردند تمساح کوچولو لج کرد و با خودش این حرف ها را زد. بعد از یک تپه ی کوچک بالا رفت. دهانش را باز کرد و این جوری غرش کرد: «زیززز...» خوب! او کوچک بود و بلد نبود بهتر از این غرش کند و وحشتناک باشد بعد از غرش از آن طرف تپه لیز خورد و پایین آمد. کمی جلو تر رفت. می دوید. چون فکر می کرد یک موجود وحشتناک باید تند بدود. دوید و ...

«دنگ گ گ...»

واین صدای سرش بود که به لاک یک لاک پشت خورد. لاک پشت از آن طرف لاکش سرک کشید با بی حالی به او نگاه کرد و گفت: «های های... حواست کجاست بی دست و پا؟» و باز راهش را گرفت و رفت.

تمساح کوچولو فکر کرد: «پس من بی دست و پا هستم؟!»

و همین که این فکر را کرد. دیگر نتوانست دست و پایش را تکان بدهد چون خیلی کوچک بود و هر حرفی را باور می کرد. وسط راه افتاد و همان جا ماند. ماند و ماند و ماند.

-دام... دام... دام...

این صدای پای فیل بود که از راه رسید. نزدیک بود او را له کند. خوب شد که او را دید و گرنه قصه ی ما همین جا تمام می شد.

فیل با گوش هایش خودش را باد زد و همان طور که یک پایش را بالا نگه داشته بود تا او را له نکند گفت: «آهای کوچولو. این جا که جای استراحت نیست بدو برو پیش مادرت و گرنه دفعه ی بعد ممکن است تو را نبینم و زیر پایم له بشوی.»

تمساح کوچولو نگاهی به کف پای بزرگش کرد. علف ها و گل شقایق له شده ی کف پایش چسبیده بود. تمساح کوچولو از ترس نفهمید چه طور دوید و رفت توی آب. نزدیک یک تمساح بزرگ بزرگ.

او مادرش بود. گفت: «سلام دختر کوچولوی من! حالت خوب است؟»

آن قدر بزرگ بود که انگار صدایش از یک جای دور می آمد.

تمساح کوچولو جواب داد: «نه! چون هم وحشتناکم. هم بی دست و پا»

مادرش خندید و سرش را پایین آورد و در گوش او گفت: «خوب وحشتناک و بی دست و پا نباش. آن چیزی باش که خودت می خواهی.»

تمساح کوچولو با تعجب نفس راحتی کشید و گفت: «آخیش. چه خوب شد حالا فقط یک تمساح کوچولو هستم که باید فکر کند که می خواهد چه جور تمساحی باشد بعد همراه مادرش دور تا دور برکه شنا کرد.

سوسن طاقدیس

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

حمام کرگدنی

ببری از دست مامانش در رفت. مامانش داد زد: «مگر به تو نمی‌گویم وقت حمّام است؟ کجا می‌روی؟»

ببری کوچولو جست و خیزکنان از مادرش دور شد. نزدیک برکه، صدای خنده شنید. جلوتر رفت. تپلو کرگدن، شاد و شنگول با مامانش توی گلِ‌ها غلت می‌زد. ببری گفت: «دارید چی کار می‌کنید؟»

تپلو گفت: «داریم حمّام می‌کنیم.»

ببری گفت: «چه حمّام خوبی!»

شیرجه زد توی گلِ‌ها و گفت: «من هم می‌خواهم حمّام کنم! من هم می‌خواهم حمّام کنم!»

مامان تپلو گفت: «چه کار خوبی ببری جان! حمّام برای سلامتی لازم است!»

ببری و تپلو همدیگر را توی گِل‌ها قِل دادند. چرخ زدند. روی هم گِل پاشیدند و خندیدند.

کمی که گذشت، مامان تپلو گفت: «خب دیگر بچّه‌ها! حمام بس است. بهتر است برگردیم خانه.»

ببری شاد و خوش‌حال به طرف خانه راه افتاد. وسط راه، دستش خارید. گردنش خارید. پاهایش خارید، شکمش را می‌خاراند، سرش می‌خارید، سرش را می‌خاراند، کمرش می‌خارید. این جا را می‌خاراند، آن جا را می‌خاراند. گریه‌اش گرفته بود. مامانش را صدا کرد و به طرف خانه دوید.

مامان ببری تا او را دید، گفت: «وای! ببری جان چرا این جوری شدی؟! کجا بودی؟»

ببری دماغش را بالا کشید و با گریه گفت: «مامانی همه جایم می‌خارد. تپلو داشت توی گلِ‌ها حمّام می‌کرد. مامانش هم بود. من هم رفتم.»

مامان ببری، ببری را توی بغل گرفت و گفت: «وای از دست تو ببری! نمی‌دانی حمّام کرگدن‌ها با ما فرق دارد؟»

ببری همان طور گریه می‌کرد و خودش را می‌خاراند. مامان ببری گفت: «خب دیگر! گریه بس است. تنها راهش این است که یک حمّام درست و حسابی کنی!»

مامان ببری تا شب، ببری را حمّام کرد؛ سرش را لیسید. گردنش را لیسید. دستش را لیسید، پاهایش را لیسید.

این حمّام، طولانی‌ترین حمّام عمر ببری بود.

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

من هنوز اسم ندارم؛ یعنی اسم داشتم، ولی دیگر آن اسم به دردم نمی‌خورد. چون من دیگر آن آدم قبلی نیستم. حالا من یک بچه خرسم. دقیقاً یک ساعت از بچه خرس شدنم می‌گذرد.

خرس شدنم یک دلیل بیشتر نداشت، من عاشق عسل بودم. برای همین با خودم فکر کردم که اگر یک بچه خرس بشوم، از صبح تا شب عسل می‌خورم. شیر عسل، خورشت عسل، پیتزای عسل و کیک عسلی. این بود که آرزو کردم یک بچه خرس شوم. آهان! اصلاً اسمم را هم می‌گذارم عسل.

حالا بابای من هم یک خرس است. خرسی که کیک عسلی‌های خیلی خوش‌مزه‌ای می‌پزد. او هم مثل من عاشق عسل است. برای همین وقتی دید که بچه‌اش یک بچه خرس شده، او هم تصمیم گرفت که یک بابا خرس شود. چون این جوری تا دلمان می‌خواست با همدیگر عسل می‌خوردیم.

الآن یک سال از بچه خرس شدن من می‌گذرد. در این مدت ماجرای خرس شدنم را برای هم کلاسی‌هایم تعریف کردم. به آن‌ها گفتم: «کافیست وقتی شمع تولدت را فوت می‌کنی، آرزو کنی.»

امروز تولد یک سالگی خرس شدن من است. بابا خرسه برایم تولد گرفته. بابا خرسه گفت: «همه‌ی دوست‌هایت را دعوت کردم.»

بالأخره زنگ را زدند و مهمان‌هایم آمدند... ولی مهمان‌ها، زرافه و قورباغه و موش بودند. نزدیک بود از تعجب شاخ دربیاورم. به بابا خرسه گفتم: «این‌ها را که من نمی‌شناسم!»

قبل از آنکه بابا خرسه جواب بدهد، مهمان‌ها یکی‌یکی خودشان را معرفی کردند. آن وقت فهمیدم که همه را می‌شناسم. آن‌ها هم کلاسی‌های مدرسه‌ام بودند که روز تولدشان مثل من آرزوهایی کرده بودند!

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

روزی روزگاری گاوِ نادانِ شکمویی توی چمن‌ زار لم داده بود و علف‌ها را می‌لُمباند. شب‌پره‌ی کوچکی بال زد و رفت توی گوشش و گفت: «گاوِ نادان؟!»

گاو دور و برش را نگاه کرد و ترسید. گفت: «کیه؟ کیه داره حرف می‌زنه؟»

شب‌پره گفت: «من گاوِ بادان هستم.»

گاو گفت: «هان؟ گاوِ بادان؟»

شب‌پره گفت: «گاو بادان یه جور گاویه که همه‌چی رو می‌دونه. مثل تو نادان نیست. فهمیدی؟»

گاو دستی به شاخ‌هایش کشید و گفت: «هان؟ یه گاو که همه‌چی رو می‌دونه؟ پس کجایی؟ اگه گاوی خودت رو نشون بده شاخ بزنیم، ببینیم کی زورش بیشتره.»

شب‌ پره توی گوشِ گاو پاهاش را انداخته بود روی هم و می‌خندید. گفت: «من یه گاو بادانِ نامرئی هستم. چون خیلی بادان بودم، تونستم نامرئی بشم.»

گاو با دُمش کوبید روی شکمش و گفت: «یه گاو نامرئی؟ زورت هم زیاده؟»

شب‌پره گفت: «خیلی! از گاومیش هم بیشتره. از شتر گاو پلنگ هم بیشتر.»

گاو سم‌هایش را جمع کرد زیرِ شکمش و گفت: «چی می‌خوای؟»

شب‌پره گفت: «می‌خوام دُمت رو بزاری روی کولت و از این چمن‏زار بری. چون که خیلی علف می‌خوری. آنقدر شکم‌گنده‌ای که همه‌ی گل‌ها رو می‌خوری. نمی‌گی پروانه‌ها و زنبورها چی بخورن؟»

گاو گفت: «زورم زیاده. می‌خورم. زنبورها رو می‌خورم. پروانه‌ها رو هم. شب‌پره‌ها رو هم.»

شب‌ پره با پاهای نازکش به گوشِ گاو لگد زد و گفت: «پس بیا با هم بجنگیم. می‌ندازمت بیرون از چمن‏زار نادان.»

گاو گفت: «بجنگ تا بجنگیم. کجایی بادان؟»

شب‌ پره گفت: «جلوی اون درختِ چنار. بیا جلو!»

گاو ماغ بلندی کشید و دوید. شاخ‌هایش را پایین آورد و محکم کوبید به درختِ چنار. شاخ‌هاش توی تنه‌ی چنار گیر کرد و همان جا ماند. شب‌پره بیرون آمد و روی دماغش نشست. گفت: «دیدی گاوِ بادانی بودم؟ تا تو باشی قُلدُر بازی در نیاری.» و پر کشید و رفت.

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

آن روز، دلقک ماهی‌های کوچولو پشت مرجان‌ها بازی می‌کردند که بچه مارماهی را دیدند. معلوم بود که راهش را گم کرده. دلقک ماهی‌های کوچولو دست از بازی کشیدند و با تعجّب نگاهش کردند. یکی آهسته گفت: «وای! تا حالا بچّه‌ای به این زشتی دیده بودید؟» یکی دیگر گفت: «چه‌قدر دراز و بی‌ریخت است!» سوّمی گفت: «خال‌هایش را نگاه کنید!» و همه زدند زیر خنده. همه، به جز ماهی کوچکی به نام آلبالو.

آلبالو مثل دوستانش هیچ‌وقت از پشت مرجان‌ها بیرون نرفته بود و هیچ‌وقت مارماهی ندیده بود. آن‌ جا فقط دلقک ماهی‌ها زندگی می‌کردند. آلبالو با خودش گفت: «چه بچّه‌ی عجیب و غریبی! ولی ازش خوشم می‌آید. دلم می‌خواهد با او دوست شوم.»

امّا دلقک ماهی‌های کوچولو این قدر خندیدند که بچه مارماهی بدون گفتن یک کلمه از آن جا رفت.

آن روز، آلبالو برای اولین بار از پشت مرجان‌ها بیرون رفت و یواشکی دور شد. می‌ترسید دوستانش از این که می‌خواهد با بچه مارماهی دوست شود؛ مسخره‌اش کنند. آلبالو هیچ‌وقت این همه ماهی جورواجور ندیده بود. میان‏شان دنبال بچه مارماهی گشت تا این که او را از خال‌هایش شناخت. ولی به خاطر اتّفاق آن روز، رویش نشد نزدیک شود و یواشکی دنبالش رفت. این قدر پشت سر بچه مارماهی رفت و رفت تا یک‌دفعه...

یک‌دفعه به پشت صخره‌ای رسید که پر از مارماهی بود. چند بچه مارماهی دورش را گرفتند و با تعجّب نگاهش کردند. یکی آهسته گفت: «هی! ماهیِ خط‌خطی دیده بودید بچّه‌ها؟» یکی دیگر گفت: «چه قدر قد کوتاه است!» سوّمی گفت: «تا حالا بچّه‌ای به این عجیبی ندیده بودم.» و همه زدند زیر خنده.

آلبالو خیلی دلش گرفت. از خودش پرسید: «یعنی برای این‌ها این قدر عجیب و غریبم؟» دلش خواست از خودش دفاع کند، ولی نمی‌دانست چه بگوید.

یک‌دفعه بچه مارماهی خال‌خالی، همان که آلبالو دنبالش کرده بود، از پشت سر بچه‌ها جلو آمد و گفت: «هی! این دوست من است و اجازه نمی‌دهم مسخره‌اش کنید. تازه اگر از این‌جا بیرون بروید، می‌فهمید که خیلی از ماهی‌ها شکل ما نیستند. ما هم برای‏شان عجیب و غریبیم.»

بعد باله‌اش را زیر باله‌ی آلبالو انداخت و گفت: «برویم بازی؟»

آن روز، به خاطر دوست جدیدش، آلبالو با دلی پر از شادی به پشت مرجان‌ها برگشت. به دوستانش گفت: «من با بچّه‌ی عجیب و غریبی که این‌جا آمده بود دوست شدم. درست است که با ما فرق دارد. ولی او هم شنا می‌کند، مثل ما. او هم بازی می‌کند، مثل ما. گاهی خوش‌حال و گاهی غمگین می‌شود، مثل ما. تازه خیلی هم مهربان است.»

یکی از دلقک ماهی‌های کوچولو پرسید: «مثل ما؟»

آلبالو محکم سر تکان داد و گفت: «نه، نه، خیلی بیشتر. چون ما هم برایش عجیب و غریب بودیم، ولی به ما نخندید. تازه وقتی بچّه‌های دیگر مسخره‌ام کردند، از من دفاع کرد.»

آن روز، آلبالو دوستانش را به پشت مرجان‌ها برد تا ماهی‌های جورواجور را ببینند. دلقک ماهی‌های کوچولو با دهانی باز از تعجّب به اطرافشان نگاه کردند. ولی نه به شکل سفره ماهی خندیدند، نه به قیافه‌ی اردک‌ماهی، نه به سبیل‌های گربه ماهی.

«اى اهل ایمان! نباید گروهى گروه دیگر را مسخره کنند، شاید آن‌ها از این‌ها بهتر باشند...» (قرآن کریم، سوره حجرات (۴۹)، آیه ۱۱)

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

یک روز صبح، خرگوشک پای درخت سنجاب کوچولو آمد و گفت: «سلام، دم قرمز! این کیک سیب زمینی را برایم نگه می‌داری؟ می‌ترسم مورچه‌ها بخورندش. آن بالا جایش امن‌تر است.»

دم قرمز قبول کرد. سبدش را با طناب پایین انداخت و کیک را بالا کشید. خرگوشک گفت: «خوب مواظبش باش. عصر می‌آیم می‌برمش.»

خرگوشک هنوز خیلی دور نشده بود که یک‌دفعه، چیزی از شاخه‌ی بالایی تِلِپی افتاد پایین. دم قرمز پرید کنار. جغد همسایه بود که درست وسط کیک فرود آمد. جغد خواب‌آلود‌ بال‌هایش را لیسید و گفت: «پیف! چه بد مزّه! هم شور شده هم سوخته!» بعد به سختی از کیک بیرون آمد و گفت: «ببخشید که مزاحم شدم.» و گیجِ خواب به لانه‌اش برگشت.

دم قرمز به سوراخ بزرگ وسط کیک نگاه کرد. آه کشید و با خودش گفت: «حالا چه کار کنم؟ جواب خرگوشک را چه بدهم؟»

آن‌وقت از لانه‌اش پایین پرید و پیش خانم خرسه دوید. ماجرای جغد خواب‌آلود را گفت و کیک را نشان داد و پرسید: «شما می‌توانید درستش کنید؟»

خانم خرسه به سوراخِ وسط کیک نگاه کرد. با مهربانی خندید و گفت: «این که دیگر درست شدنی نیست. ولی اگر برایم سیب زمینی و عسل پیدا کنی، بعد بچّه‌هایم را نگه داری، یک کیک جدید برایت می‌پزم.»

دم قرمز یک عالم دوید تا سیب زمینی و عسل پیدا کرد. یک عالم هم با بچّه‌خرس‌ها بازی کرد تا کیک آماده شد. از خانم خرسه تشکّر کرد و خسته و خوش‌حال به لانه‌اش برگشت. کیک سوراخ شده را جلوی مورچه‌ها گذاشت و گفت: «بفرمایید.»

مورچه‌ها کیک را بو کردند و گفتند: «خیلی ممنون، حالا میل نداریم.» و زودی رفتند.

کمی بعد خرگوشک برگشت. دم قرمز با نگرانی پرسید: «اگر بفهمی کیکت یک‌ ذرّه خراب شده، عصبانی نمی‌شوی؟»

خرگوشک گفت: «خب... خب... یک‌ذرّه عیبی ندارد.»

دم قرمز گفت: ««حالا اگر همه‌اش خراب شده باشد، و من یک کیک دیگر به تو بدهم، عصبانی نمی‌شوی؟»

خرگوشک با تعجّب توی چشم دم قرمز نگاه کرد و پرسید: «مگر چه شده؟»

دم قرمز کیک جدید را با سبدش پایین آورد و گفت: «یکی اشتباهی توی کیکت افتاده. بعد یکی این را به جایش پخته. بیا، مالِ تو.»

خرگوشک به کیک نگاه کرد. بویش کرد و با خوش‌حالی گفت: «این که بزرگ‌ تر و خوشبوتر از کیک من است! پس تو می‌توانی کیک قبلی را برای خودت نگه داری!»

دم قرمز خنده‌اش گرفت ولی چیزی نگفت. خرگوشک که رفت، نقس راحتی کشید و چشم‌هایش را بست تا خستگی در کند. امّا یک‌دفعه از خواب پرید. چندتا خرگوش، کیک به دست، پای درختش جمع شده بودند. یکی گفت: «ما شنیدیم که کیک امانت می‌گیری و بهترش را پس می‌دهی. حالا کیک ما را نگه می‌داری؟»

دم قرمز فریاد کشید: «وای، نه، نه! همان یک دفعه بود!»

خرگوش‌ها که رفتند، دم قرمز روی تکه چوبی نوشت: «این‌جا کیک امانتی پذیرفته نمی‌شود.» بعد آن را به درختش آویزان کرد و با خیال راحت خوابید. امّا...

امّا صبح روز بعد با شنیدن اسمش بیدار شد: «دم قرمز، کجایی؟»

پای درخت، خرگوشک با یک ظرف کتلتِ هویج ایستاده بود. آن را به دم قرمز نشان داد و گفت: «برایم نگه‌اش می‌داری؟»

« اگر کسى از شما دیگرى را امین دانست، آن که امین شمرده شده، امانت او را باز پس دهد...» (سوره بقره، آیه ۲۸۳)

«همانا خدا به شما فرمان مى‌دهد که امانت‌ها را به صاحبانش پس دهید...»(سوره نساء، آیه ۵۸)

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

همستر کوچولو، زیر زمین، تونل کَند. کَند و کَند تا رسید به خانه­ ی روباه. یواشکی نگاه کرد. یک میز دید که رویش پر از خوراکی بود. خوش‌حال شد. دوباره نگاه کرد، کسی نبود.

همستر کوچولو از تونل بیرون دوید و رفت روی میز. سبزی‌ها و دانه‌ها و میوه­ ها را بو کرد و گفت: «ایناهاش! غذاهای خودم است، پیداش کردم.»

یک مرتبه صدای پای روباه و دوستانش را شنید. فرار کرد؟ نه!

تند و تند شروع کرد به برداشتن خوراکی ­ها. دو طرف صورت همستر کوچولو باد کرد و باد کرد. روباه در خانه­ اش را باز کرد و به دوستانش گفت: «خرگوش بفرما! گربه­ و اردک بفرما!»

آن‌ها وارد شدند. پشت سرشان هم روباه وارد شد و گفت: «شام روی میز است.

اما روی میز هیچی نبود. روباه گفت: «خوراکی­ها کجا رفتند؟ حتما یکی آن‏ها را خورده.»

خرگوش گفت: «من که نخوردم.»

گربه­ و اردک هم گفت: «ما هم که نخوردیم.»

همه باهم پرسیدند: «پس کی خورده؟»

روباه بو کشید و دور و برش را نگاه کرد. یک مرتبه همستر کوچولو را با لپ­ های بادکرده زیر میز دید و گفت: «دنبالش نگردید، پیداش کردم. صاحب اصلی ‏اش خورده!»

چهارتایی ریختند زیر میز که او را بگیرند؛ اما همستر کوچولو پرید توی تونل و فرار کرد. غذاهایش را هم که روباه دزدیده بود، برد.

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه

یکی بود یکی نبود. یک پروانه بود وسواسی. پروانه خانم از صبح تا شب ده بار بال‌هایش را گردگیری می‌کرد. ده بار شاخک‌هایش را برق می‌انداخت. ده بار گلی را که رویش می‌نشست، آب می‌ریخت و می‌شست. شب که می‌شد، باز هم می‌گفت: «هنوز هیچ جا تمیز نیست.»

یک شب دست‌های پروانه خانم گفتند: «چروک شدیم! چه قدر باید هی بشوریم! تا کی باید هی بسابیم!»

صبح که پروانه خانم بیدار شد، جیغ زد: «آخ! دستم درد می‌کند. وای! دستم جان ندارد.»

پروانه‌ی همسایه جیغش را شنید. آمد و گفت: «بلا به دور! چی شده پروانه خانم؟»

پروانه خانم گفت: «بالم را خاک گرفته، شاخکم برق نداره، گُلم پر از گِل شده. با دستی که درد می‌کند، چه جوری خاک بروبم و برق بندازم و گل بشورم؟ آخ دستم!» بعد دستش را هی بوس کرد و گفت: «خوب شو دست من! درد نکن دست من!»

پروانه‌ی همسایه، بال پروانه خانم را گرفت و گفت: «یه ذره آرام بگیر، یه ذره روی گُلت بشین!»

پروانه خانم هم نشست. پروانه‌ی همسایه تند و تند شیره‌ی گل‌ها را مالید روی دست پروانه خانم. با برگ گل‌ها هم آن را پیچید. بوسش کرد و گفت: «نترس! یک هفته بگذرد، خوب می‌شوی! تا آن وقت، بیا یه ذره پرواز کنیم.»

پروانه خانم هم رفت و با پروانه‌ی همسایه پرواز کرد.

یک هفته که پرواز کرد، دیگر بشور بساب از یادش رفت. به جایش پرواز کرد و گفت: «چه قدر دنیا قشنگ است!»

داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کوتاه کودکانه

خلاصه داستان کودکانه

داستان های کودکانه